Όταν είδα για πρώτη φορά δουλειά του Glyn Hughes, εντυπωσιάστηκα και σκέφτηκα: «αυτό μ’αρέσει. Μακάρι να μπορούσα κι’ εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο». Αυτό ήταν και το πρώτο ερέθισμα.
Η πρώτη σοβαρή επαφή αρχίζει στα εικοσιπέντε μου. Ένοιωθα την ανάγκη να βρω τρόπους εργασιοθεραπείας και αποβολής της έντασης. Με τα ερεθίσματα της παιδικής μου ηλικίας (η μητέρα μου είναι ζωγράφος) και με τη βοήθεια της δασκάλας και φίλης μου, της ζωγράφου Μαρίας Αντρέου, δοκίμασα τη ζωγραφική σαν μια οδό αυτοέκφρασης.
Το χρώμα, τα σχήματα και τα συναισθήματα είναι τα τρία βασικά συστατικά στους πίνακες μου. Εκφράζομαι καλύτερα με τα «γλυκά» και απαλά χρώματα – την ώχρα, το ανοικτό κίτρινο, το γαλάζιο. Αυτά τα χρώματα με ισορροπούν.
Η πρόκληση του λευκού καμβά είναι πάντα μεγάλη. Συνήθως αρχίζω να δημιουργώ ένα έργο χωρίς να έχω κατά νου κάποιο συγκεκριμένο προσχέδιο. Τα σχήματα, οι γραμμές, τα χρώματα, καθοδηγούν τη σκέψη και μετά το χέρι μου. Η επικοινωνία είναι αμφίδρομη.
Τελευταία δουλεύω πολύ με το άσπρο χρώμα. Είναι για μένα το πιο καθαρό, το πιο δυνατό χρώμα, που με βοηθά να εξωτερικεύω καλύτερα τα συναισθήματα μου. Το πιο όμορφο των χρωμάτων.
Η έκθεση προσωπικής δουλειάς είναι κάτι σαν εσωτερικό ξεγύμνωμα.
Όταν ζωγραφίζω δεν θεωρώ ότι «μπήκα στο εργαστήρι μου, μην με ενοχλείτε». Υπάρχουν παύσεις. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου. Δεν με ενοχλεί. Μπορεί και να βοηθά.
Με τα έργα μου δεν προσπαθώ να επιβάλω τίποτα. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαβάσει τη δουλειά μου με το δικό του τρόπο.
Ακούω «έντεχνο» ελληνικό καθώς ζωγραφίζω: Αλκίνοο Ιωαννίδη, Μαχαιρίτσα, Αλεξίου, Πρωτοψάλτη, Νταλάρα, Κατσιμιχέους.
Λειτουργώ σχεδόν πάντα με το συναίσθημα, άρα θα μπορούσα να ζωγραφίζω οπουδήποτε. Οι κραδασμοί της πόλης με ενοχλούν. Κάποτε θέλω να βρεθώ σε ένα νησί κάπου στην Ελλάδα… να χαθώ.
Δεν συνηθίζω να δίνω τίτλο στις εκθέσεις μου. Τους πίνακες μου τους «βαφτίζω» μετά.
Ο Χρίστος Χρίστου εκθέτει τη δουλειά του από τις 3 μέχρι τις 15 Νοεμβρίου στην Γκαλερί «OPUS 39», στη Λευκωσία.